Model Sofie Oosterwaal is sinds een paar maanden ambassadrice van The Model’s Health Pledge. Zij heeft op veertienjarige leeftijd de Elite model look gewonnen (2004) en reist sindsdien de hele wereld rond als model. Zij werkt al 14 jaar als model en kent daardoor alle ‘ups and downs’ van het modellenvak. Door middel van dit blog, deelt zij graag haar verhaal.
Sofie: Vanuit TMHP ben ik gevraagd om tijdens de netwerkbijeenkomst een lezing te geven over mijn ervaringen als model met ‘mentale weerbaarheid’ als leidraad. Mede doordat ik psychologie studeer aan de Universiteit van Utrecht en mij richt op een onderzoek i.s.m. TMHP.
In alle eerlijkheid, de angst sloeg een beetje in, met al die ondertekenaars voor mijn neus. Met vriendinnen over je angsten en onzekerheden praten is namelijk toch wel even wat anders dan met boekers van agentschappen, opdrachtgevers en experts! Maar op dat moment dacht ik terug aan een gesprek wat ik onlangs met een ander model had. Zij vertelde mij hoe het met haar ging, hoe kwetsbaar zij zich soms voelt in de industrie en dat ze daar soms tegenaan loopt. Haar verhaal was voor mij, maar ook voor vele andere modellen heel herkenbaar. Naast dat het verhaal zoals die van haar mij ontzettend raakt, gaf het mij op dat moment ook veel kracht. Opeens stond ik niet meer alleen voor deze groep, maar stond zij naast mij.
‘Mijn verhaal blijkt ook het verhaal van nog vele andere modellen.’
Mijn carrière als model startte in 2004. Nadat ik op 14jarige leeftijd op station Haarlem aangesproken werd door een modellen scout, won ik zes maanden later uit het niets de wereldwijde Elite Model Look wedstrijd. Een carrière vol glitter en glamour stond op mij te wachten. Mijn naam werd in één adem genoemd samen met die van Gisele Bündchen en Karen Mulder. Het winnen van de wedstrijd gaf mij zelfvertrouwen. De jongens op mijn middelbare school zagen mij eindelijk staan, het leven was mooi. De laatste drie jaar middelbare school waren een beetje onwerkelijk. Hockeywedstrijden en verjaardagen moest ik afzeggen, doordat ik onverwachts opdrachten in New York en Barcelona kreeg. Kwam ik woensdag ochtend half negen binnen lopen om naar de wiskundeles te gaan, 3 uur nadat mijn vlucht uit Dubai was geland. Na het behalen van mijn diploma ging ik dan ook niet naar de universiteit zoals veel vriendinnen, maar verhuisde ik naar Parijs en New York om daar het modellen leven te leven.
Het was in New York dat het modellen leven minder idyllisch begon te worden. Als model lijkt iedereen je prachtig te vinden, behalve de mensen die je voor een opdracht dienen te boeken. Zij zien honderden prachtige modellen en als je geen topmodel bent is een succes rate van 5% hoog. Daarmee bedoel ik dat je grofweg een kans van één op de 20 hebt, dat je na een casting geboekt wordt voor een opdracht. Geen boeking betekent geen werk en dus geen inkomen.
Dat je als model wordt afgewezen is een feit en dat hoort nu eenmaal bij deze
industrie. In principe is daar niets mis mee. Wat het moeilijk maakt, is om je niet als persoon afgewezen te voelen. Ongeacht of je een leuke persoonlijke connectie maakt met de klant tijdens de casting, je wordt beoordeeld op je uiterlijk. Om deze scheiding tussen jou als individu en jou als model te maken is niet gemakkelijk. Voor je gevoel word jij als persoon afgewezen. Daarbij krijgen we eigenlijk nooit de reden te horen waarom we een klus niet krijgen. Voor je brein en gevoel heeft dit behoorlijk veel impact, gezien je gedachten nu de ruimte krijgen om die reden in te vullen.
Na weer de zoveelste afwijzing voor een onduidelijke reden, was ik er klaar mee. Ik zat tegen een burn-out aan en ik begon mezelf ‘dik’ te vinden (best vreemd met een maat xs). Zo kreeg ik eetbuien en dacht ik constant aan eten. Daarnaast vroeg ik mij bij ieder model die ik op een cover of reclame zag staan af “waarom zij wel en ik niet?” Hierdoor beleefde ik geen plezier meer in het modellenwerk en in mijn andere dagelijkse bezigheden.
Mijn lezing was dus erg persoonlijk en ging vooral over mijn gevoel en ervaringen als model. Tijdens deze lezing kreeg ik de vraag of zij mij wel model hadden moeten laten worden gezien de impact die het op mijn mentale welzijn heeft gehad. Is dat niet een beetje de omgekeerde wereld? Dat er naast fysieke eisen ook mentale eisen gesteld moeten worden om het te kunnen maken als model.
Een andere aanpak zou kunnen zijn; goede mentale coaching voor modellen. Waarbij de vraag; ‘hoe kan ik floreren als model en omgaan met de druk om aan het perfecte plaatje te voldoen’ centraal staat. Het heeft mijn werk als model in ieder geval enorm vergemakkelijkt. Naast de hulp van een mentale coach, heb ik een mindfulness cursus en een opleiding tot yoga docente gevolgd. Het heeft me geholpen om meer in contact te staan met mezelf en de afwijzing als model niet als een persoonlijke afwijzing te zien. Tegenwoordig wanneer een optie niet doorgaat denk ik: ‘dan is iemand anders vast heel blij geworden met deze klus’. Het lukt mij weer om al het mooie in te zien dat modellenwerk te bieden heeft.
Ik heb van al die jaren modellenwerk genoten, inclusief de moeilijke momenten en periodes. Tenslotte heeft het mij ook klaar gemaakt voor de volgende stap in mijn leven. Waar ik yoga en psychologie, lichaam en geest combineer om mensen meer mentale weerbaarheid te geven om het leven als model/mens beter aan te kunnen.
